MISTERI RUMAH DI HUJUNG JALAN : EPISOD 4 : LORONG GELAP DI SEBELAH RUMAH

Lepas kejadian malam tadi, rasa seram yang aku alami tak hilang. Malah, makin kuat. Abang Paan pun tak banyak bercakap, tapi aku boleh nampak dari riak mukanya yang dia pun rasa tak sedap hati. Pagi tu, lepas sarapan, aku nekad nak selidik lebih lanjut tentang kawasan sekitar, terutamanya lorong gelap kat sebelah rumah.

Abang Paan pernah cakap lorong tu dah lama tak digunakan, malah dia sendiri selalu mengelak untuk lalu kat area tu sebab katanya kawasannya agak creepy, terutamanya waktu malam. Tapi entah kenapa, aku rasa macam terpanggil untuk pergi tengok sendiri. Mungkin aku boleh dapat jawapan untuk semua benda pelik yang jadi sejak aku stay kat sini.

Aku pun keluar dari rumah dengan penuh hati-hati, dan terus ke lorong gelap tu. Dari jauh, lorong tu nampak biasa je. Pokok-pokok tinggi, daun-daun kering bersepah kat tanah, dan suasana sunyi. Tapi, bila aku mula melangkah masuk ke lorong tu, suasana terus berubah. Angin sejuk yang tiba-tiba datang menusuk badan, dan suasana yang tadi tenang, kini terasa berat, macam ada sesuatu yang memerhati.


Lorong ni memang gelap, walaupun tengah hari. Cahaya matahari susah nak tembus sebab pokok-pokok besar yang dah lama tak ditebang menutup hampir keseluruhan langit. Langkah aku perlahan, berhati-hati. Setiap kali kaki aku pijak daun-daun kering, bunyi ranting patah macam bergema, tapi lepas tu... senyap. Sunyi. Terlalu sunyi.

Di hujung lorong, aku ternampak sesuatu. Ada satu bangku kayu lama di tepi jalan. Bangku tu nampak usang, ditutup dengan lumut, tapi apa yang lebih buat aku pelik ialah ada ukiran nama di belakang bangku tu: Aina. Nama ni tak familiar langsung. Siapa Aina? Apa kaitan dia dengan tempat ni?


Tiba-tiba, aku dengar bunyi halus. Macam... suara perempuan menangis. Pada mulanya, suara tu perlahan, jauh, tapi makin lama makin jelas. Jantung aku mula berdegup kencang. Aku pusing kepala, cuba cari dari mana datangnya suara tu, tapi tak ada apa-apa. Aku seorang je kat situ, tapi suara tangisan tu semakin kuat. Aku telan air liur, cuba bertenang, tapi bulu roma aku dah tegak berdiri.

“Aku tak sepatutnya datang kat sini...” bisik hati kecil aku, tapi langkah kakiku masih terus melangkah. Suara tangisan tu sekarang semakin dekat. Seolah-olah ada seseorang yang sedang duduk menangis kat satu sudut yang aku tak nampak.

Aku cuba yakinkan diri. "Mungkin angin. Mungkin perasaan aku je." Tapi hati aku tahu, suara tu nyata. Dan sekarang, aku semakin hampir dengan puncanya.

Lorong gelap ni semakin membawa aku ke satu kawasan terbuka. Dan kat situ, berdiri sebuah rumah kecil, usang, dengan dinding kayu yang dah lama tak dicat. Atapnya hampir runtuh, dan jendela kayunya terbuka sedikit, berderit ditiup angin. Rumah tu nampak macam dah lama tak berpenghuni, tapi aura yang rumah tu pancarkan... buat aku rasa tak sedap hati. Seolah-olah rumah tu ada rahsia besar yang menunggu untuk terbongkar.


Aku terdiam sekejap, cuba kumpulkan keberanian. Jantung aku makin laju berdegup. Suara tangisan tadi? Sekarang makin jelas, dan aku yakin suara tu datang dari dalam rumah ni. Aku hampir nak melangkah ke depan, tapi rasa takut mula menguasai diri. Namun, sebelum aku sempat buat apa-apa, pintu rumah tu perlahan-lahan... terbuka sendiri. Aku terkejut, langkah aku terhenti.

Angin sejuk keluar dari dalam rumah, membawa sekali bau hapak yang sangat kuat. Aku telan air liur, cuba bertenang. Dari celah pintu yang terbuka, aku nampak bayangan seseorang... di jendela. Bayangan tu berdiri kaku, tak bergerak.

Mata aku terpaku kat bayangan tu. Aku cuba nak pastikan apa yang aku nampak. Siapa tu? Tapi sebelum sempat aku bergerak, bayangan tu... hilang begitu sahaja.

Nantikan Episod 5: Bayangan di Jendela!


FROM THE RIVER TO THE SEA, PALESTINE WILL BE FREE

xoxo


Post a Comment

0 Comments