MISTERI RUMAH DI HUJUNG JALAN : EPISOD 5 : BAYANGAN DI JENDELA

Lepas apa yang jadi malam semalam, aku dah tak boleh nak chill macam biasa. Ada benda yang tak kena, dan lagi aku fikir, lagi meremang bulu roma aku. Tapi biasalah, lagi takut, lagi curious. Mungkin sebab otak manusia ni memang suka buat kerja gila bila takut. Aku ni penakut sebenarnya, tapi, kalau keadaan memaksa, auto aura berani tu datang.

Esok paginya, lepas bersarapan dengan menu yang aku tak berapa lalu nak habiskan, aku nekad nak selesaikan misteri yang buat aku seriau sampai ke pagi. Mungkin kalau aku tahu apa yang aku nampak malam tadi, rasa tak tenang ni akan hilang. Tapi dalam hati, aku tetap rasa macam tengah buat kerja bodoh.

Jadi, pagi tu aku berjalan ke arah rumah usang kat belakan rumah Abang Paan lagi. Matahari dah tinggi, burung-burung pun sibuk berkicau, suasana pagi yang tipikal, macam takde apa-apa yang pelik. Tapi bila kaki aku dah mula pijak tanah depan rumah tu, aku rasa lain. Macam ada suasana gelap yang tak padan dengan waktu siang.

Aku tengok rumah tu. Kosong. Senyap. Takde apa-apa yang berubah dari semalam, kecuali perasaan pelik yang makin berat bila aku dekatkan diri dengan jendela tu. Dari jauh, takde apa yang mencurigakan, tapi sebab aku jenis stubborn, aku terus pergi dekat-dekat.

Bila sampai depan jendela, aku tak tahu kenapa tangan aku automatik nak sentuh kaca. Masa aku sentuh, jendela tu berbunyi. Derrrttt, bunyi kayu lama yang dah reput. Macam ada angin yang tolak dari dalam. Terus aku terundur sikit, jantung dah mula main dram. "Biar betul?"


Mata aku intai ke dalam rumah tu, keadaan nampak sama je macam semalam. Gelap, berhabuk dengan barang-barang lama yang bersepah. Tapi ada satu benda baru yang aku perasan — tapak kaki kecik, fresh, kat lantai berdebu tu. Aku telan air liur. Tapak kaki tu... menghala ke tangga.

“Ada budak kecik ke kat dalam rumah ni?” Aku berbisik sendiri. Yelah, tak ada angin takde ribut, siapa pulak yang lalu kat sini? Tak mungkin Abang Paan ada datang sebab dia dah lama tak jejak kaki rumah ni. So... budak mana?

Aku tarik nafas, cuba rilekskan diri. "Takkanlah ada hantu pagi-pagi macam ni." Logik aku cuba yakinkan hati. Tapi semakin lama aku tengok bekas tapak kaki tu, makin kuat rasa nak angkat kaki dan balik rumah. Tapi kaki aku tak bergerak weh.


Lepas tu, tiba-tiba, satu bunyi sayup-sayup kedengaran. Perlahan je, macam suara yang jauh... suara tangisan halus. Mata aku terus pandang kat arah tangga dalam rumah. Gelap. Suara tu datang dari atas. Tangisan tu tak kuat, tapi sayu, macam ada budak kecik yang terperangkap kat tingkat atas.

Dalam kepala aku, macam-macam benda dah berlegar. Nak lari? Nak tengok? Abang Paan pernah pesan, “Jangan naik atas rumah ni.” Tapi suara tu... macam memanggil-manggil aku.

Aku cuba tarik balik langkah, tapi suara tu makin jelas. Tangisan tu makin sayu, makin merayu. Pelik, kenapa aku rasa macam ada budak kat situ? Serius, takkan ada orang kat rumah ni... tapi suara tu? Tiba-tiba, tanpa aku sedar, mulut aku sebut, “Aina?”


Aku terkejut sendiri. Siapa Aina ni? Kenapa aku sebut nama tu?

Makin lama suara tu makin jelas, dan perasaan meremang ni dah makin kuat. Tapi rasa ingin tahu ni macam tak bagi aku lari. Aku berdiri kat situ lama, terpaku kat depan pintu rumah. Suasana makin creepy, walaupun matahari masih terang kat luar.

Tangisan tu tak berhenti. Bau hapak dari dalam rumah tu makin kuat, buat aku rasa loya, tapi dalam masa yang sama... kaki aku tetap tak berganjak.

Nak ke tak nak? Aku toleh kiri kanan. Takde siapa yang nampak aku kat sini. Kalau jadi apa-apa, siapa nak tolong?

Dan buat pertama kali dalam hidup aku, aku rasa takut yang betul-betul menjalar dalam badan. Tapi kaki aku mula gerak ke depan, perlahan. Aku dah buat keputusan.

Langkah pertama ke dalam rumah, bunyi kayu lantai berderit kuat. Aku teruskan lagi. Suara tu tak berhenti. Kat dalam kepala aku hanya ada satu soalan: Apa yang ada kat atas rumah ni?

Nantikan Episod 6: Suara dari Tingkat Atas!




FROM THE RIVER TO THE SEA, PALESTINE WILL BE FREE

xoxo


Post a Comment

0 Comments